Poffertjes à l'Américaine

Gisteren, donderdag 29 augustus 2019 organiseerden IJsbrand en ik de workshop "Een Parijse Soirée met Gertrude Stein, Pablo Picasso en Alice B. Toklas" in het kader van de Summer school History of the Book van Allard Pierson van de Universiteit van Amsterdam. In het workshopgedeelte werden de deelnemers uitgenodigd in navolging van Alice B. Toklas een literair-culinaire tekst te schrijven gebaseerd op een eigen belevenis. Dit leverde fantastische verhalen op. Zelf schreef ik ook een bijdrage die hieronder beschreven staat.


"Poffertjes à l'Américaine"

Het was een warme zomerdag in het Arnhemse Openluchtmuseum. Zo'n dag waarop de lucht vervuld is van de meest heerlijke zoete geuren en in navolging daarvan de gonzende insecten.

Na een lange wandeling langs historische boerderijen, authentieke molens en geredde krotwoningen uit de Jordaan, was ik op een bankje aan het water aan het genieten van een moment van rust. Ik sloot even mijn ogen en rook vaag de geur van gerookte vis afkomstig uit het vissersdorpje achter mij. Wat een stilte, wat een heerlijk moment.

De rust werd al snel ruw verstoord door de typisch Amerikaanse kreet "Oh my God!" Al snel in veelvoud herhaald uit de kelen van zo'n twintig neergestreken jonge cheerleaders. Zij zagen in het idyllische plekje aan het water de ideale achtergrond voor hun tot in de finesse gechoreografeerde groepsfoto.
Inmiddels hongerig geworden, besloot ik mijn wandeling te vervolgen en al  snel werd mijn aandacht getrokken door de Eper Oud-Hollandse poffertjeskraam. Ik zocht een plaatsje op het terras van de kraam met uitzicht op de in ras tempo werkende bakkers die met een ongekende snelheid en souplesse de poffertjes keerden. Ik bestelde een grote portie met advocaat, nostalgisch als ik was geworden door de omgeving.

De lekkernij was nog niet geserveerd of ik hoorde weer de inmiddels bekende uithaal "Oh my God!" De cheerleadende dames hadden blijkbaar ook de "Poffertjes" (denk het Amerikaanse accent erbij) ontdekt en stonden te popelen om deze voor hen uitheemse traktatie uit te proberen. Al snel vormde zich een rij voor de bakker waarbij de dames hun wensenlijst doorgaven. Met name de poffertjes met chocoladesaus waren favoriet. Wanneer de kartonnen bordjes met "mini pancakes" werden overhandigd, keken zij vol interesse hiernaar. Opvallend was wel dat geen van allen aanstalten maakte daadwerkelijk hiervan te eten. In plaats daarvan verschenen de mobiele telefoons en werden de poffertjes van alle kanten gefotografeerd en, naar ik vermoed, meteen op Instagram geplaatst. Een enkeling nam de moeite voor de foto een gewaagde hap vol calorieën te nemen. Na de fotosessie trok de groep al snel weer verder richting de volgende fotogenieke historische attractie, een spoor van poffertjes en mij enigzins in verwarring achterlatend.

Blijkbaar zijn in het pittoreske Openluchtmuseum de hedendaagse social media springlevend. Mijn poffertjes smaakten er gelukkig niet minder om.